Bulirán

                                               "A Ponte (Pontecesures- Padrón)" Marina, 2010

Algún día esquecerei os recordos que enriquecerán a miña vida. Ese cantar dos galos ao despertarme na casa dos meus avós, eses xogos infantís coa miña irmá, o cheiro do perfume da miña nai, quedar durmida cando meu pai me contaba un conto, o camiño de ida ao parque, o primeiro contacto cos pinceis e os lápis, os días de praia en familia, o primeiro bico, o primeiro amor, ver andar aos meus fillos, coidar dos netos...

Os anos pasan, e algúns recordos esvaécense na miña memoria, máis outros seguen aí, intactos, como se estivésen enganchados a un candado o cal perdeu a chave e que está en busca dela para desfacerse deles, mais polo de pronto, non se pode librar deles.

Ese candado quere, eu non. Unha loita irremediábel que me fai ver que algún día os esquecerei, bulirán, voarán lonxe. O tempo xoga as súas cartas só, non pide axuda, nin ten piedade.

Agora, aos meus setenta anos, sei que comeza a conta atrás. Desafortunadamente.

Nembargantes, sei que eu son a súa raíz, naceron en min. Eles non me esqueceran a min, e sei que de cando en vez me veñan visitar, porque dende sempre as imaxes falaron soas.

Suspiro de indecisión (Froito dun taller de literatura)

O camposanto está frío, é media noite. Ollos de lume observándome, mirando cada paso que dou.

Cada estrela é unha vida morta que tamén me observa. Rodéanme as letras das lápidas, falan de min... Que fago aquí? As flores móvense a medida que vou avanzando... Alguén estame a perseguir... si... almas perdidas. Non quero estar aquí pero eu quíxeno así.

Encontro un burato na terra dun suposto defunto que aínda non foi parar alí... métome dentro... cruzo os brazos e pecho os ollos... non quero morrer... nin durmir... (suspiro) só que pase este pesadelo... só pechalos ollos...

Como cada mañá

Como cada mañá. Para o coche, apaga o motor e os faros, mira o seu reloxo; as 7:42, acende un pito, acomódase no asento, e disponse a mirala.

A mesma liturxia de tódalas mañás de tódolos días de traballo dos últimos case tres anos, dende aquel 9 de Xaneiro no que parou o semáforo fronte á marquesiña do bus e a veu alí, tiritando polo frío castigador desas horas, con aqueles ollos negros que se cravaron nos seus e non lle deixaron concilia-lo sono, e cos que decidiu reencontrarse cada mañá tras a terceira noite de insomnio.

Aos ollos alleos era feliz, tiña o que ansiaba un home de progreso, unha bonita e culta esposa que o coidaba, dos fillos que o admiraban, e un traballo que lle permitía levar unha vida cómoda. Si, aos ollos alleos. Cada mañá mecanizaba tódolos seus movementos até cegar a conservala na marquesiña, soa, calada, allea ao seu ollar, ausente, distante, so decidida cando o bus número 23 se acercaba pola rúa Mar. O seu pero momento. Vía aproximarse a aquela mole vermella con rodas polo espello retrovisor e maldicía en silenzo á Compañía de Tranvías e á súa inoportuna puntualidade.

Nunca se lle había acercado, nin lle había falado. Nunca había saído do caparazón do seu coche, que o protexía cada mañá fronte a todo e fronte a todos.

O bus arranca, as 7:52, e veo perderse pola costa de San Brais. Apaga o seu terceiro pito, acende o coche, e comeza a súa rutina diaria, a do falso sorriso, a falsa serenidade, a falsa aparencia. Si, é case feliz, pero até as 7:42 da mañá non o vai ser de todo, por dez minutos, e entretanto, ve como a súa dose de plenitude diaria se escapa nun autobús urbano.

Ela sitúase no asento de sempre, apoia a cabeza no cristal e cerra os ollos meditando para que madrugar tanto se o seu turno na imprenta non comeza até as doce, e sorrí ao pensar que aínda merece a pena facelo para comprobar que el sigue alí, naquela esquina, medio oculto no seu coche, como tódalas mañás de tódolos días dos últimos case tres anos, co seu pito, sen falarlle, sen achegarse a ela, pero alí, dando vida á súa. Como cada mañá.

Aquel antigo reloxo de cuco (Primeiro premio en microrrelatos en castelán, 2008)

Tódolos días espertábaa e con so un sorriso dáballe os bos días.

Tódolos días a vestía e ían dar un longo paseo polo pequeno pobo.

Tódolos días preparáballe a comida e lla daba, logo, xuntas, relaxábanse escoitando as súas melodías preferidas.

Tódolos días bañábaa co xel de avea e fretáballe as costas coa esponxa.

Tódolos días poñíalle o seu imprescindible cueiro para ir de volta á cama. Logo rezaban a Deus e mutuamente dábanse un bico nas meixelas para desexarse, sen palabras, os doces sonos.

Pero esa noite xa non era como tódolos días, esa noite Adriana coa mirada perdida permanecía no cuarto da súa añorada avoa, e levantando a mirada lentamente, observou, como ese mesmo día, ó antigo reloxo de cuco, que anunciaba das horas que lle quedaban á súa avoa, se lle esgotou a pila.

Dime

Kafka queixábase da falta de agarimo do seu pai. Dicía que era home áspero, incapaz de dar unha caricia. Coñezo os individuos que son como o pai de Kafka. E non me interesan. Tamén coñezo outros que morren de ganas por dar caricias... e non saben. Coñezo incluso algúns que non saben bicar. E outros que non pronuncian nunca as palabras imprescindibles, que son sempre as mesmas: necesítate, teño ganas de estar sempre ao teu carón, quérote moito, oxalá teñas un magnífico día, grazas por estar, son o teu amigo, etcétera, etcétera, etcétera. Hai seres que din amar con loucura e, non obstante, son incapaces de achegarse á pel do outro, da outra. Arrimarse por tras do seu pelo, sentir o seu recendo, botar as mans á súa cintura e dicirlle: que lindo/a que estás aí. Vivimos no mundo do disimulo e da metira. Hai quen vive eternamente no silencio. Xentes incapaces de expresarse con palabras, ou coas mans, ou cuns ollos que acerquen e non separen. Convertemos o mundo nun lugar frío e baleiro. Un territorio de seres ausentes que aparecen unicamente no ocio cotián e repetido ou contemplándose na pantalla do televisor en programas de ampla audencia. Vivimos ignorando o valro das verbas que curan tanto como as benzodiacepinas. Eu quero que me digan canto me queren, se é que alguén é capaz de querer a alguén coma min. Que me tiren os pratos á cabeza cando rompo algunhas das miñas promesas. Quero que me traten con calor, agora que o frío é o señor do mundo. Pero sobretodo as cousas quero que as persoas importantes para min digan e non calen. Eu non amo ao pai de Kafka, senón a eses que mandan mensaxes en ocasións insubstanciais, bromas, cancións, poemas... sei que están pensando en min, agora que cada vez pensamos menos nos outros. Sei que me están gritando “Dime, anda... preocúpate ti tamén por min”. Non sexas, lector, como o pai de Kafka.

Continuidade

Ao dobrar un recodo do camiño vino. Estaba sentado un dos numerosos bancos situados na avenida central do parque. Até aí todo podería parecer normal:un home maior, xubilado, que deixa pasalo tempo mentres se entretén dando de comer ás pombas. Sen embargo, había algo na súa actitude que chamou a miña atención, non sabería precisar o que. A medida que me aproximaba, esa sensación de estrañeza foise acentuando.

O home tiña os cóbados apoiados nas rodillas e miraba ao fronte con expresión meditabunda. Vestía un groso abrigo de la e cubría as súas mans cunhas luvas do mesmo tecido, para resgardarse do frío.

Non sei por que o fixen, pero cando cheguei á súa altura apoiei unha man no seu ombro e preguntei : “¿Encóntrase ben vostede, señor?”. O home fitoume sen comprender, case traspasándome coa mirada, dun azul insólito. De súpeto pareceu reaccionar. Sorriu e, ao instante, o sorriso estendeuse por todo o rostro. “¡Claro!” -exclamou- “¿Gustaríache escoitar unha historia?”.

Senteime ao seu carón, inexpicabelmente atraído por aquel sorriso indefinible. E ese foi o primeiro de moitos outros días. Podería pasarme horas escoitando falar a aquel home. Contaba historias como nunca llas oín contar a ninguén. Cando quixen darme conta, tanto o home coma as súas historias pasaran xa a formar parte da miña vida.

Até que un día desapareceu. Coma sempre, dirixinme cara o banco do parque, o noso banco. Pero ao chegar alí non estaba. Senteime a esperar, sen éxito. Ao terminar o día aínda non se presentara. Sentín unha estraña desazo, pero aínda así conseguín conservar a calma. Ao seguinte día repetín a operación. E ao seguinte. E ao seguinte. Nada.

Pasaron varios veráns e invernos, e eu seguía acudindo fiel á miña cita co banco do parque, atraído aínda por unha obstinada esperanza. Supoño que durante ese tempo descoidei o meu aspecto, porque un día acercóuseme un rapaz, e apoiando unha man no meu ombro preguntou: “¿Encóntrase ben vostede, señor?”. Ao principio mireino sen comprender, pero de súpeto entendín. Sorrín. “Claro... ¿Gustaríache escoitar unha historia?”.

O comezo

Baixou á praia, como cada mañá. Sombreiro, lentes de sol, bolso de palla. Toalla, libro e protector solar. O areal estaba tranquilo. Algúns turistas, pero non na súa zona. Demasiado batido o mar para o gusto dos foráneos. Todo eran vantaxes. Ademais da soidade, o son das ondas evitaba os ruídos alleos.

Colocou a toalla, coidando a orientación do sol, espiuse e estirouse, dando un suspiro, gozando coa calor, o cheiro do mar e a brisa. Despois dun anaco, sentiu unha presenza preto. Outra vez el. Coma sempre, non se achegou demasiado. Mirou cara ela, sorriu e deixando as súas cousas, foi cara a auga e meteuse como se o frío non lle afectase.

Ela quedou mirando ao nadador. Gustáballe como entraba no mar, sen dúbidas, batendo contra as ondas e como se facían un, o mar e mais el. Ela era das que tardaba longos minutos en meterse na auga, tremendo co frío, avanzando e retrocedendo. Absorta nos seus pensamentos, non se deu conta de que el saia da auga e ía cara ela, sorrindo e escorrendo pingas salgadas. Quixo disimular, pero era tarde para facer como que non o miraba. Así que mantivo a ollada, sorrindo á súa vez e agardou.

El achegouse e dixo: “Hoxe está boísima. Non se anima?”. Tiña voz grave, lixeiramente ronca. De pronto víanselle liñas de expresión nos ollos, azuis con pingas verdes como ese mar do que saia. Como ela asentiu, el ofreceulle a man para axudarlle a levantarse. Os dous foron cara as ondas.

Ese foi o comezo... dunha historia que non ten fin...