Algún día esquecerei os recordos que enriquecerán a miña vida. Ese cantar dos galos ao despertarme na casa dos meus avós, eses xogos infantís coa miña irmá, o cheiro do perfume da miña nai, quedar durmida cando meu pai me contaba un conto, o camiño de ida ao parque, o primeiro contacto cos pinceis e os lápis, os días de praia en familia, o primeiro bico, o primeiro amor, ver andar aos meus fillos, coidar dos netos...
Os anos pasan, e algúns recordos esvaécense na miña memoria, máis outros seguen aí, intactos, como se estivésen enganchados a un candado o cal perdeu a chave e que está en busca dela para desfacerse deles, mais polo de pronto, non se pode librar deles.
Ese candado quere, eu non. Unha loita irremediábel que me fai ver que algún día os esquecerei, bulirán, voarán lonxe. O tempo xoga as súas cartas só, non pide axuda, nin ten piedade.
Agora, aos meus setenta anos, sei que comeza a conta atrás. Desafortunadamente.
Nembargantes, sei que eu son a súa raíz, naceron en min. Eles non me esqueceran a min, e sei que de cando en vez me veñan visitar, porque dende sempre as imaxes falaron soas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario