A mesma liturxia
de tódalas mañás de tódolos días de traballo dos últimos case tres anos, dende
aquel 9 de Xaneiro no que parou o semáforo fronte á marquesiña do bus e a veu
alí, tiritando polo frío castigador desas horas, con aqueles ollos negros que
se cravaron nos seus e non lle deixaron concilia-lo sono, e cos que decidiu
reencontrarse cada mañá tras a terceira noite de insomnio.
Aos ollos alleos
era feliz, tiña o que ansiaba un home de progreso, unha bonita e culta esposa
que o coidaba, dos fillos que o admiraban, e un traballo que lle permitía levar
unha vida cómoda. Si, aos ollos alleos. Cada mañá mecanizaba tódolos seus
movementos até cegar a conservala na marquesiña, soa, calada, allea ao seu
ollar, ausente, distante, so decidida cando o bus número 23 se acercaba pola
rúa Mar. O seu pero momento. Vía aproximarse a aquela mole vermella con rodas
polo espello retrovisor e maldicía en silenzo á Compañía de Tranvías e á súa
inoportuna puntualidade.
Nunca se lle
había acercado, nin lle había falado. Nunca había saído do caparazón do seu
coche, que o protexía cada mañá fronte a todo e fronte a todos.
O bus arranca, as
7:52, e veo perderse pola costa de San Brais. Apaga o seu terceiro pito, acende
o coche, e comeza a súa rutina diaria, a do falso sorriso, a falsa serenidade,
a falsa aparencia. Si, é case feliz, pero até as 7:42 da mañá non o vai ser de
todo, por dez minutos, e entretanto, ve como a súa dose de plenitude diaria se
escapa nun autobús urbano.
Ela sitúase no
asento de sempre, apoia a cabeza no cristal e cerra os ollos meditando para que
madrugar tanto se o seu turno na imprenta non comeza até as doce, e sorrí ao
pensar que aínda merece a pena facelo para comprobar que el sigue alí, naquela
esquina, medio oculto no seu coche, como tódalas mañás de tódolos días dos
últimos case tres anos, co seu pito, sen falarlle, sen achegarse a ela, pero
alí, dando vida á súa. Como cada mañá.
No hay comentarios:
Publicar un comentario