Tódolos días a vestía e ían dar un longo paseo polo
pequeno pobo.
Tódolos días preparáballe a comida e lla daba, logo,
xuntas, relaxábanse escoitando as súas melodías preferidas.
Tódolos días bañábaa co xel de avea e fretáballe as
costas coa esponxa.
Tódolos días poñíalle o seu imprescindible cueiro para ir
de volta á cama. Logo rezaban a Deus e mutuamente dábanse un bico nas meixelas
para desexarse, sen palabras, os doces sonos.
Pero esa noite xa non era como tódolos días, esa noite
Adriana coa mirada perdida permanecía no cuarto da súa añorada avoa, e
levantando a mirada lentamente, observou, como ese mesmo día, ó antigo reloxo
de cuco, que anunciaba das horas que lle quedaban á súa avoa, se lle esgotou a
pila.
No hay comentarios:
Publicar un comentario