Seguí tus pasos y ellos me alejaron de ti (Obra seleccionada para incluir en la antología del concurso "Seguí tus pasos...")

Ahí estaba yo, en la penumbra de ese callejón. Caminando lentamente. Iba detrás de ti pero cerca. Muy cerca. Seguía tus pasos, uno tras otro. No sé a dónde querías llevarme. Ni siquiera sé si sabías a donde llevarme. Pero ahí estaba yo, detrás de ti, desde que nos metimos en ese callejón vacío. La luz entraba de la calle perpendicular por la que habíamos entrado. Y me bañaba toda la espalda.

Estuviste toda la noche indecisa desde que salimos del local de turno. Pero desde que giramos a la derecha y entramos en este callejón, tomaste las riendas y caminabas con firmeza. Y ahí estaba yo, persiguiendo a una desconocida.

Seguí tus pasos y ellos me alejaron de ti. La luz se iba desvaneciendo y te perdí, quedando yo sólo en ese callejón oscuro.

Comeza a rutina

Un cheiro a alcohol recorría a súa boca. Unha vez máis, alcohol. Sabía o que lle esperaba, e coma sempre, non se fixo esperar.

O seu home arrebatouse contra e la e comezou a asoballala.

Unha vez máis.

Coma cando os nenos lles piden ás súas nais unha volta máis no parque de atraccións a piques de liscar e as súas nais lles berran que non, que por ese día xa foi dabondo.

Unha vez máis, coa diferencia de que nunca é dabondo.

Comezaron os gritos, “inútil”.

O choros, “mixiricas”.

Os ruxe- ruxe, “covarde de merda, por que non escapas? Por que segues aquí?”

“Acaso disfrutas coa dor?”

Comezan os arrepentimentos, “Perdoa amor”.

Comezan os bicos, as apertas.

O desexo. Del.

O dela fai anos que se apagou. Ese lume alaranxado do seu interior apagouse cando comezou a rutina.

Alcohol, humillacións, arrepentimento.

Alcohol, humillacións, arrepentimento.

Dende que empezou a recibir as primeiras labazadas... despois de meses escoitando insultos.

O desexo dela foise dende o momento en que se mirou ao espello e non se recoñeceu. Demacrado, estaba o seu corpo e rostro. Vello, pálido.

O desexo dela buliu por medo. Buliu cando desapareceu aquela muller forte.

Logo, satisfeito o desexo del, vai botar un pito e... a tomar outra copa cos amigos na taberna.

Logo, de estar coa mirada perdida no teito mentres o seu home disfrutaba do seu corpo doente, comeza a rutina.

Colle o teléfono. Marca o número de memoria e, unha vez máis... o son da covardía.

Unha vez máis, o son da incomunicación resoaba na lexanía.

Esta é a cuarta carta que che envío

Esta semana trouxeron unha radio á sala. Foi unha boa nova e a todos nos estraña, pero estamos contentos. Este aparello calmou a conflitividade e agora todos nos reunimos arredor dela á noitiña, a escoitar. Dá igual o que sexa, só escoitar. Escoitar voces novas.

Pero foi unha boa nova porque me aportou unha sensación grande cando escoitei dicir a un home que: “O único bo que ten a vida é o amor”. A súa fría voz como o dixo quedoume gravada na mente. Unha voz fría como se fose algo malo que o amor sexa o mellor ao que poden ascender os humanos. Se cadra unha voz fría pola frustación de que sexa só iso o único bo, ou pola frustación dun amorío perdido.

Sen embargo tamén me desanimou, porque... esta é a cuarta carta que che envío, e non sei se quizais non che chegan ou e que ti... quero pensar que non. Quero pensar que non porque iso quererá dicir que ti xa non estás aí. E eu quero sentirte aí, queréndome, dende a distancia, pero que permanezas pese a dificultade. Así como estou eu, aquí, dende este recunchiño de catro paredes escuras onde só escoito a miña voz. Aquí, tras collela entrada para acceder. Esa entrada que quixen coller a pesar de saber que tería consecuencias. Abofé que agora o sinto. Sabes que o sinto. Sinto haberte deixado así, sinto haber roto a túa vida, sinto non poder ver crecer o noso fillo e sinto haberte deixado soa.

Sinto tamén non haberche feito caso, pero agora... agora xa non hai marcha atrás. Os dous o sabemos, pero espero que me esperes. Só queda iso, que me esperes porque a pesar de todo o sucedido, o amor prevalece ante todas as cousas, o amor sempre marca nos corazóns. No meu marcou; sóubeno dende que o día que perdín a túa sombra. Por iso sei que sempre estarás aquí, no órgano máis fermoso.

Só quero saber se marcou o teu.

Esta é a cuarta carta que che envío.

Bágoas (Primeiro premio de microrrelatos en galego, 2008)

Aquela tarde era imposible ver o que a súa cara transmitía. A fenda da faciana xa paraba de sangrar pero xa se asomaban os mouratóns.

El con rabia cóllea fortemente polo pescozo e case desprezándoa bícaa.

Entón el encamiñase cara a porta disposto a saír pero antes diso dille a súa muller _”Ninguén máis te vai querer”_, e agora si, xa no corredor dá un portazo.

Coa mirada perdida ela deixase caer pola parede ata quedar sentada. Sentíase humillada. Non pode reprimir non chorar polo que as doce bágoas que nacen nos seus ollos van morrer ás súas meixelas. Estaba chorando por un home, que non ten prezo.

Con ánimos, a muller diríxese ó teléfono. Marca un número e acerca o auricular ó oído. Escoitase a voz dunha muller pero ela non está segura e deixa caer o auricular deixándoo colgado polo cable...

Isto non é amor?

Hoxe escríboche isto, por mor de que se vaia o tempo. Hoxe ábrome a ti, ábroche o meu corazón. Non é nada estraño, quérote, sempre te quixen. Sempre te quixen a pesares de perderte de vista, seguinte querendo. Añoreite dende hai moitos anos, desexei as túas mans tocando as miñas, os teus ollos recorrendo os meus, desexei incluso os bicos que nunca me deches. Recordo todalas verbas que intercambiamos, en tanto tempo que estiven ao teu carón.

Cantos recordos se me abruman na memoria. Recordo... recordo aquelas mans do noivo que tiveches pouco despois de coñecerte, aquel home que non te quería, porque tiña un corazón frío, ao contrario que o teu quente. Recordo o meu desexo de mandalo á merda, pero eu queríate, non podía facerte dano, non me entenderías. Recordo que me dicías que eran amores distintos, amizade e amor; e eu nunca te entendín, porque a nosa amizade non era paixoal pero as ganas que tiña sempre de verte, o desexo que tiña por facerte rir, por bicarte, por abrazarte, por amarte, o desexo que ti producías e min cando me dicías “quérote”... iso... iso non é amor? Quizais ti nunca me entendiches, non soubeches ver o amor que che estaba entregando con cada consello, con cada mirada, ou quizais eu fun o suficientemente cobarde... e non facerche velo, porque ti, raíña, déixame chamarche así, ti non tivéchela culpa.

Eran tempos distintos, ¡vaia si o eran! Hoxe en día non é estraño que che estea a escribir esta carta. Hoxe en día a mentalidade cambiou, por iso me animo. Hoxe estou a escribirche este anaco do meu corazón, con bágoas nos ollos, porque nunca poderei perdoarme polo que deixei de facer. Bágoas que sempre me delataron. Non sabes cantas tentativas tiven daquela de dicircho, máis non tiven a valentía necesaria. Sempre tiven gardada esta culpa... porque non sabes o que tanto sufrín, cantas veces me odiei por amarte, cantas veces te odiei... pero sempre volvin ao mesmo punto, sempre había retorno, nunca un xiro de 180 grados, ata que nos separamos, e dende aquel día souben que non te podía odiar, senón amar con máis paixón. Dende aqueles tempos nunca outra muller me fixo estremecer pola súa pel, nunca outra muller se me apareceu en sonos, e moito menos un home. Porque ti, raíña, sempre foches a dona dos meus soños.

Sei moi ben o que estás pensando, ao ler esta carta. Sei moi ben que non estás a entender nada. Agora mesmo, a estas alturas das nosas vidas xa non me importa que entendas nada, só quero que me escoites, e que sepas o que sempre se me pasou pola miña cabeciña cando me falabas. Porque necesitaba dicircho, porque estiven cuarenta e tres anos afastada de ti. Afastácheste. Cuarenta tres anos, que pronto se di, máis todo segue intacto. Na miña alma, raíña, non estiveches afastada, senón que estiveches presente día a día.

Necesitaba dicircho, porque nunca me perdoaría marchar deste mundo sen que o souberas, e sen que souberas que ás veces amizade e amor é o mesmo.

Quérete, Amelia.

Á mesma hora

Era unha mañá de inverno e a néboa aínda se notaba no ambiente da praia.

Como tódolos días, Carmiña ía pasear pola beira do mar... era como tódolos días, algúns velliños por aquí, outros por acó, outros deportistas... era como tódolos días. Pero pronto se deu conta de que iso non era así, pois aquela mañá topouse con aqueles ollos marróns daquel home co que se cruzou... e dende ese encontro fortuíto, tódalas mañás á mesma hora se miraban fixamente eses ollos por uns segundos nos que se paraba o tempo. Fermosos, feiticeiros... as dúas miradas, a do aposto home e a de Carmiña, transmitían un incandescente amor que non se podía mostrar... Á mesma hora as miradas encontraban os segundos de tranquilidade que os apartaba do caos da realidade e que tanto anelaban dende había tempo... que encontraron un no outro. Ata que un día á mesma hora, os olliños dos amados no se toparon por ningures...

Vendo o telexornal local, Carmiña decatouse que nunca máis as miradas se volverían a cruzar... nunca máis por ese amor clandestino que gardaban.

Por non ser quen de mostrar ese lume de paixón, o home estivo manipulado como un títere... que o levou a morrer de amor.

Ata que a morte os separe

“Prometes serlle fiel, na saúde e na enfermidade, na riqueza e na pobreza, tódo-los días da túa vida, ata que a morte vos separe”. Aquelas verbas marcarían a vida daqueles namorados.

Hai un ano que empezou a tortura de Ana, unha doce tortura... Así como as palabras que pronunciara o cura o día do seu enlace quedaron na súa alma, as que pronunciou o doutor tampouco as ía esquecer. Sabe que non terá remedio, pero tamén sabe que o necesita máis ca nunca, igual que el a ela. A pesares dos insultos, as palabras vexatorias e o odio acumulado.

Así conviven os tres, día a día, ela, un home que a toma como estraña e “esa” enfermidade que non se atreve a pronunciar. Esa enfermidade que chegaría a coñecer de preto dende o último ano. Esa enfermidade que nin sequera en días especiais collerá vacacións. Nin aínda que veña a familia nos días de festa e os netos rodeen ao avó e lle pregunten por que xa non xoga con eles, ou lles conta as súas batallas na mar.

Pero estrañamente aínda segue habendo maxia, esa pola cal uniron as súas vidas. Raramente. Un brillante ollar, unha forte aperta de mans, un simple aceno. Xestos que acenden ese lume de paixón que Ana nunca apagou, a pesar das longas horas mudas do día. Xestos que asoman bágoas nos ollos de Ana. Bágoas de alegría, de saber que hai luz dentro dese túnel sen saída, mais que nunca deixará saír.

Grazas a iso, esa muller de cara lánguida e melena prateada, consegue saca-los ánimos para loitar con esa doce e peculiar tortura, porque non pode sentir medo. E así seguirá, de lado del, “ata que a morte os separe...”

Vaite! Corre!

Por qué me matas con esa mirada? Non te quero... Vaite! Corre! Es libre! Búscate a vida, non te preocupes por nós que imos estar ben. Vaite! Corre!

Sempre lambéndonos o cu, detrás nosa. Es cansino, e xa empezas a estorbar.

Non o entendes? Xa deches o que nos tiñas que dar. Xa es un mozo, que pode facela vida por si mesmo. Rodeado de individuos coma ti. Non me mires así, que non vou sentir piedade de ti. Non quero verte nunca máis, sempre é o mesmo contigo, non das aprendido, xa estou farta de ti! Vaite! Corre! Xa non es o que eras antes, un xoguetiño, xa non nos gustas... Agora o único que fas é gastárnolos cartos! Es libre! Vaite!

Xa non nos divirtes, xa non nos fas compaña, xa es vello... xa... xa... 

Entrou no coche, acelerou. O can comezou a correr e a correr detrás do automóvil. Sigeu correndo, ata desorientarse. Vagabundo. Era a súa fin... a fin que lle deron os que foron os seus únicos mellores amigos despois dun capricho de Nadal.

Lápis

                                                                     "Praia Fluvial de Vilarello (Valga)" Marina, 2011

Quérote

Quérote. Quero que ante todo, teñas iso claro. Non quixen deixarte, non vou a olvidarte e nunca te abandonarei. Quizais nin sequera sepas quen son, quizais esta carta se perda no tempo antes de chegar a ti. Quero que sepas que me houbese gustado moito estar aí a ti.. Compartir contigo o teu primeiro cumpreanos, a túa primeira bicicleta, o teu primeiro amor. Pero as estrelas están sempre aí no ceo, aínda que a noite non sexa clara e ti non as poidas ver, están aí. E eu tamén. Gustaríame que pensases en min coma nunha estrela, como o que sempre fun e sempre serei. Túa. Poida que alguén te houbese falado de min, e poida que me odies, pensado que te deixei porque non te quería. Pensar nisto desgárrame por dentro, e o olor é insoportable. Por iso escribo esta carta, porque non soportaría pensar que non me queres, por algo que nin sequera ocorreu realmente. Probablemente te estarás preguntando por que agora, por que non moito antes, aforrando toneladas de dor para ambos. Simplemente quixen esperar a que puideras entendelo ben. A que puideras comprender que, cando escribín esta carta ti aínda non naceras. Pero faríalo. Non estaba disposta a permitir que te marchases sen chegares todavía. Sen velo mundo, sen sentilo, sen tocalo. Aínda que eu non fora estar aí para acompañarte. Agora que sabes isto, sólo espero que o teu punto de vista cambie, e que non me odies por alimentar a túa dando a miña a cambio.

Rita Vidal Grato