Comeza a rutina

Un cheiro a alcohol recorría a súa boca. Unha vez máis, alcohol. Sabía o que lle esperaba, e coma sempre, non se fixo esperar.

O seu home arrebatouse contra e la e comezou a asoballala.

Unha vez máis.

Coma cando os nenos lles piden ás súas nais unha volta máis no parque de atraccións a piques de liscar e as súas nais lles berran que non, que por ese día xa foi dabondo.

Unha vez máis, coa diferencia de que nunca é dabondo.

Comezaron os gritos, “inútil”.

O choros, “mixiricas”.

Os ruxe- ruxe, “covarde de merda, por que non escapas? Por que segues aquí?”

“Acaso disfrutas coa dor?”

Comezan os arrepentimentos, “Perdoa amor”.

Comezan os bicos, as apertas.

O desexo. Del.

O dela fai anos que se apagou. Ese lume alaranxado do seu interior apagouse cando comezou a rutina.

Alcohol, humillacións, arrepentimento.

Alcohol, humillacións, arrepentimento.

Dende que empezou a recibir as primeiras labazadas... despois de meses escoitando insultos.

O desexo dela foise dende o momento en que se mirou ao espello e non se recoñeceu. Demacrado, estaba o seu corpo e rostro. Vello, pálido.

O desexo dela buliu por medo. Buliu cando desapareceu aquela muller forte.

Logo, satisfeito o desexo del, vai botar un pito e... a tomar outra copa cos amigos na taberna.

Logo, de estar coa mirada perdida no teito mentres o seu home disfrutaba do seu corpo doente, comeza a rutina.

Colle o teléfono. Marca o número de memoria e, unha vez máis... o son da covardía.

Unha vez máis, o son da incomunicación resoaba na lexanía.