Ata que a morte os separe

“Prometes serlle fiel, na saúde e na enfermidade, na riqueza e na pobreza, tódo-los días da túa vida, ata que a morte vos separe”. Aquelas verbas marcarían a vida daqueles namorados.

Hai un ano que empezou a tortura de Ana, unha doce tortura... Así como as palabras que pronunciara o cura o día do seu enlace quedaron na súa alma, as que pronunciou o doutor tampouco as ía esquecer. Sabe que non terá remedio, pero tamén sabe que o necesita máis ca nunca, igual que el a ela. A pesares dos insultos, as palabras vexatorias e o odio acumulado.

Así conviven os tres, día a día, ela, un home que a toma como estraña e “esa” enfermidade que non se atreve a pronunciar. Esa enfermidade que chegaría a coñecer de preto dende o último ano. Esa enfermidade que nin sequera en días especiais collerá vacacións. Nin aínda que veña a familia nos días de festa e os netos rodeen ao avó e lle pregunten por que xa non xoga con eles, ou lles conta as súas batallas na mar.

Pero estrañamente aínda segue habendo maxia, esa pola cal uniron as súas vidas. Raramente. Un brillante ollar, unha forte aperta de mans, un simple aceno. Xestos que acenden ese lume de paixón que Ana nunca apagou, a pesar das longas horas mudas do día. Xestos que asoman bágoas nos ollos de Ana. Bágoas de alegría, de saber que hai luz dentro dese túnel sen saída, mais que nunca deixará saír.

Grazas a iso, esa muller de cara lánguida e melena prateada, consegue saca-los ánimos para loitar con esa doce e peculiar tortura, porque non pode sentir medo. E así seguirá, de lado del, “ata que a morte os separe...”