Aquela
tarde era imposible ver o que a súa cara transmitía. A fenda da
faciana xa paraba de sangrar pero xa se asomaban os mouratóns.
El
con rabia cóllea fortemente polo pescozo e case desprezándoa bícaa.
Entón
el encamiñase cara a porta disposto a saír pero antes diso dille a
súa muller _”Ninguén máis te vai querer”_, e agora si, xa no
corredor dá un portazo.
Coa
mirada perdida ela deixase caer pola parede ata quedar sentada.
Sentíase humillada. Non pode reprimir non chorar polo que as doce
bágoas que nacen nos seus ollos van morrer ás súas meixelas.
Estaba chorando por un home, que non ten prezo.
Con
ánimos, a muller diríxese ó teléfono. Marca un número e acerca o
auricular ó oído. Escoitase a voz dunha muller pero ela non está
segura e deixa caer o auricular deixándoo colgado polo cable...
No hay comentarios:
Publicar un comentario