Lápis

                                                                     "Praia Fluvial de Vilarello (Valga)" Marina, 2011

Quérote

Quérote. Quero que ante todo, teñas iso claro. Non quixen deixarte, non vou a olvidarte e nunca te abandonarei. Quizais nin sequera sepas quen son, quizais esta carta se perda no tempo antes de chegar a ti. Quero que sepas que me houbese gustado moito estar aí a ti.. Compartir contigo o teu primeiro cumpreanos, a túa primeira bicicleta, o teu primeiro amor. Pero as estrelas están sempre aí no ceo, aínda que a noite non sexa clara e ti non as poidas ver, están aí. E eu tamén. Gustaríame que pensases en min coma nunha estrela, como o que sempre fun e sempre serei. Túa. Poida que alguén te houbese falado de min, e poida que me odies, pensado que te deixei porque non te quería. Pensar nisto desgárrame por dentro, e o olor é insoportable. Por iso escribo esta carta, porque non soportaría pensar que non me queres, por algo que nin sequera ocorreu realmente. Probablemente te estarás preguntando por que agora, por que non moito antes, aforrando toneladas de dor para ambos. Simplemente quixen esperar a que puideras entendelo ben. A que puideras comprender que, cando escribín esta carta ti aínda non naceras. Pero faríalo. Non estaba disposta a permitir que te marchases sen chegares todavía. Sen velo mundo, sen sentilo, sen tocalo. Aínda que eu non fora estar aí para acompañarte. Agora que sabes isto, sólo espero que o teu punto de vista cambie, e que non me odies por alimentar a túa dando a miña a cambio.

Rita Vidal Grato

Lembranzas

¡Ola miña boneca de cara morena e ollos azuis! ¿Lémbraste dos que hai que te coñezo? ¡Cantas veces durmiches ao meu carón nas noites frías de inverno! Moitas cousas che contei e ti escoitabas muda e queda a unha rapaciña de oito anos que che abría o seu peito de nena para falarche da escola, de xogos e de amizade. ¡Queríate tanto! Nunca che puxen un nome, non me facía falla, eras a miña boneca e iso abondaba.

A avoa Carme fíxoche unha saia azul e un xersei de la amarela. ¡Como campabas miña amiga coa roupa de estrea e os beixos e as unllas, daquela cor rechamante,pintados con torpes pinceladas de nena! Sacábate a paseo coa fachenda inocente de quen ensina un prezado tesouro.

Aquela meniña de curta idade vía en ti, boneca querida, o reflexo da moza na que anos despois de convertería. Nunca dicías que non, asistías impasible a tódalas innumerables transformación ás que te sometía. Paseino moi ben peiteando o teu pelo louro, inventando peiteados que logo intentaba facer no meu cabelo, ¿sabes unha cousa? Eu co meu cabelo negro quería ser loura coma ti, ¡canto o desexaba!

Fuches, miña boneca, a mellor amiga daquela nena de oito anos, pero o tempo imparable fixo que os oito anos da nena se convertesen en nove, dez... Fixo que a boneca que anos atrás fora tan querida quedase agochada detrás da vella maleta que habitaba no faiado.

A rapaza mudou de corpo, de sentimentos, de amizades, e co tempo chegaron os amores que enchían agora o espazo que noutra época ocupara a súa boneca. O nacemento da súa primeira fila despertou as lembranzas aletargadas no corazón e encamiñaron os pasos da nai ata o faiado apra buscar non sabía o que e, na procura daquela búsqueda, atopouna, apertouna contra o seu peito e bicoume unha e outra vez, pero os bicos noutrora de nena eran, agora, dunha muller que con bágoas nos ollos, recordaba os anos esquecidos da nenez.

María Isabel Rodríguez García

Como nai e fillo

Eu hoxe estouche escribindo isto; e es pequeno. Es como un fervello que se coa entre as miñas pernas.

Ti hoxe estás lendo isto e xa estás feito un mozo. Un mozo que tivo que aprender a vivir coa ausencia desas pernas nas que te refuxiabas.

A verdade é que non sei como comezar...

Pero o que si quero dicirche xa ao comezo é que te quero. E sempre te vou querer. Non sabes canto desexei a túa chegada _e o que desexo o teu encontro_. Desexeite día e noite durante nove meses. Foron os mellores meses vividos, despois dos que estivemos xuntos.

E cando vin esas meixelas, eses olliños, esas mans... souben non só que te ía querer, senón que te ía amar para sempre. E así é, non me equivoquei nin o máis mínimo.

Ti non sabes nada de min. Mellor dito non te acordas, porque si estivemos xuntos. Como nai e fillo; agora como descoñecidos.

Non quero que cando leas isto te avergonces de min, porque eu, que son a protagonista desta historia, sei que máis que unha marca negra do meu pasado foi unha salvación para ti, por iso te alonxei de min. Foi un sacrificio, meu filliño _permíteme chamarte así porque me leva á túa nenez_, que tiven que facer por obriga maior.

Por iso quero que saibas que quizais a historia que che contaron non é a verdadeira. Eu estou viva. Tiven que facer a miña vida, como ti a túa. E custoume un esforzo enorme adaptarme a ela, non vaias crer que non. Porque separarme do único que me tiña conectada á vida foi un golpe duro. Quedei desconectada neste mundo que xa non me ofrece nada polo que loitar, disfrazada tapando este meu pesar; pero non podería agora volverme unir a ti, porque sei que iso che faría mal.

Por iso, o motivo de que quixen que che entregasen esta carta é para que lembres que tes un pasado. Un pasado que te quere. Un pasado que te desexa ver ao seu carón, como nai e fillo que se queren.

E agora, vive este presente. Disfruta, ama, chora, arríscate, grita... pero nunca deixes de recordar.

A noite estaba morna

A noite estaba morna mais xa daquela sentía arrepíos. Nunca esquecerá aquela noite. Chegara o día, despois de tantas caricias, beixos, miradas... Súplicas.

A noite estaba morna. Mais daquela xa se asomaba o que ía acontecer. Rogos.

Máis beixos, caricias, miradas, sorrisos. Até o momento coma sempre. Máis beixos e caricias. Até o momento rogos.

Ela sobre el. Tócanse, síntense. Descobren.

El sobre ela. Xogan. Recorre a man polo seu cabelo, baixando lentamente polo seu pescozo. Bícaa. Transmítelle tranquilidade. Segue baixando. Toca os seus peitos, bícaos. Acaricia o seu ventre, segue, segue... e chega. Comeza a acariciar ese punto do seu corpo. Respiración entrecortada. Xemidos. Desexo.

El sobre ela. Sosegado. Romántico. Desexado. El sobre ela. Rápido. Paixoal. Desexado. El sobre ela. El, clímax. Ela, ilusión, desconcerto.

Nunca esquecerá aquela noite, na cal entregou todo o que tiña. A noite estaba morna mais ela sentía arrepíos. Presentía o que se achegaba, pois dende aquela, non volveu escoitar as verbas que lle bisbeaba ao oído. Non volveu a ver eses ollos suplicantes. Ese corpo que pedía sexo. Non volveu a ver a ese home estraño, ao cal ela chamaba mozo.

Nunca esquecerá aquela noite, na cal entregou todo o que tiña. Unha noite morna, na que ela tiña frío.

Mentres, ese corpo que segue desprendendo amor, espera a que volva. Desexando. Gozando.

Gozando soa mentres practica o xogo que el lle ensinou.

Nunca digas que me quixeches

¡Nunca digas que me quixeches! Ti que pensabas en danarme se che deixaba, que falabas de queimarme viva se modificaba os teus plans, que me descalificabas tódolos días, que controlabas o meu tempo e as persoas que estaban ao meu carón, que pretendías facerme ver que era a única responsábel do malo que sucedía ao noso redor. Poñendo marcas nos meus fillos, volviches a perder e so conseguiches facerme non moito menos valente e que eles estean sinalados para o resto dos seus días. ¡Que mágoa! Pero dixen ben: os meus fillos. Non foron os celos porque quen ameaza e intenta controlar non ten a capacidade de amar. O amor pasa, quédase ou mellora. Ti empeoraches: fixéchelo pedíndome falsas desculpas, facéndome regalos baleiros, dixeches que sentías morriña cando non estaba ao teu carón e fixeches o amor co meu Corpo pero con alguén que xa non era eu. Nas túas mentiras estaba contido o ácido co que queimaches a miña alma e que fixo que non tivese valor para cambia-la derrota da miña vida q que hoxe desato a chorar na inútil búsqueda dun momento sen terror e que odiei ter medo a razoar. Aprendín e sufrín. Aprendín que os celos son mentira e eu verdade, que podo olvidarte facilmente, que o teu tempo xa pasou, que grazas á túa voz naceu o meu silencio e que sen ti estou e son mellor. Souben, moi tarde, que naquel cruce de camiños o verdadeiro sendeiro do amor foi o que deixei atrás. Estiven no interior da túa mente e horroriceime. Sentín noxo de que alguén puidera sequera pensar que ti e eu compartimos algunha cousa máis que o tempo das nosas vidas, inseparábeis según a túa propia e arcaica lei. Ti non es un home, nin unha persoa, so es un ser vivo con aparencia de humano. Ti ére-lo único animal que desprezo, o único dunha especie que nunca debería haber sobrevivido pois malgastei as túas forzas e o teu tempo golpeando o meu Corpo mentres encaixaba, sumando cicatrices, tódolos teus impactos para, ao final, poder esquivar e librarme de todos os puñetazos que tiraches pensando en alcanza-la miña alma. E aínda que sufrín o desencanto, tardei demasiado en darme conta de que no meu sombrío destino estaba escrito que até morrer serei sempre infeliz. Ameite, e se ti o houbeses feito non te atreverías a dicirme que me queres mentres derramas estas bágoas de falso arrepentimento. Namoreime de ti pero xa non necesito averiguar de que maneira esquecerte: a mortalla que agora me envolve comezaches a texe-la o día no que te coñecín.