A noite estaba morna

A noite estaba morna mais xa daquela sentía arrepíos. Nunca esquecerá aquela noite. Chegara o día, despois de tantas caricias, beixos, miradas... Súplicas.

A noite estaba morna. Mais daquela xa se asomaba o que ía acontecer. Rogos.

Máis beixos, caricias, miradas, sorrisos. Até o momento coma sempre. Máis beixos e caricias. Até o momento rogos.

Ela sobre el. Tócanse, síntense. Descobren.

El sobre ela. Xogan. Recorre a man polo seu cabelo, baixando lentamente polo seu pescozo. Bícaa. Transmítelle tranquilidade. Segue baixando. Toca os seus peitos, bícaos. Acaricia o seu ventre, segue, segue... e chega. Comeza a acariciar ese punto do seu corpo. Respiración entrecortada. Xemidos. Desexo.

El sobre ela. Sosegado. Romántico. Desexado. El sobre ela. Rápido. Paixoal. Desexado. El sobre ela. El, clímax. Ela, ilusión, desconcerto.

Nunca esquecerá aquela noite, na cal entregou todo o que tiña. A noite estaba morna mais ela sentía arrepíos. Presentía o que se achegaba, pois dende aquela, non volveu escoitar as verbas que lle bisbeaba ao oído. Non volveu a ver eses ollos suplicantes. Ese corpo que pedía sexo. Non volveu a ver a ese home estraño, ao cal ela chamaba mozo.

Nunca esquecerá aquela noite, na cal entregou todo o que tiña. Unha noite morna, na que ela tiña frío.

Mentres, ese corpo que segue desprendendo amor, espera a que volva. Desexando. Gozando.

Gozando soa mentres practica o xogo que el lle ensinou.