Nunca digas que me quixeches

¡Nunca digas que me quixeches! Ti que pensabas en danarme se che deixaba, que falabas de queimarme viva se modificaba os teus plans, que me descalificabas tódolos días, que controlabas o meu tempo e as persoas que estaban ao meu carón, que pretendías facerme ver que era a única responsábel do malo que sucedía ao noso redor. Poñendo marcas nos meus fillos, volviches a perder e so conseguiches facerme non moito menos valente e que eles estean sinalados para o resto dos seus días. ¡Que mágoa! Pero dixen ben: os meus fillos. Non foron os celos porque quen ameaza e intenta controlar non ten a capacidade de amar. O amor pasa, quédase ou mellora. Ti empeoraches: fixéchelo pedíndome falsas desculpas, facéndome regalos baleiros, dixeches que sentías morriña cando non estaba ao teu carón e fixeches o amor co meu Corpo pero con alguén que xa non era eu. Nas túas mentiras estaba contido o ácido co que queimaches a miña alma e que fixo que non tivese valor para cambia-la derrota da miña vida q que hoxe desato a chorar na inútil búsqueda dun momento sen terror e que odiei ter medo a razoar. Aprendín e sufrín. Aprendín que os celos son mentira e eu verdade, que podo olvidarte facilmente, que o teu tempo xa pasou, que grazas á túa voz naceu o meu silencio e que sen ti estou e son mellor. Souben, moi tarde, que naquel cruce de camiños o verdadeiro sendeiro do amor foi o que deixei atrás. Estiven no interior da túa mente e horroriceime. Sentín noxo de que alguén puidera sequera pensar que ti e eu compartimos algunha cousa máis que o tempo das nosas vidas, inseparábeis según a túa propia e arcaica lei. Ti non es un home, nin unha persoa, so es un ser vivo con aparencia de humano. Ti ére-lo único animal que desprezo, o único dunha especie que nunca debería haber sobrevivido pois malgastei as túas forzas e o teu tempo golpeando o meu Corpo mentres encaixaba, sumando cicatrices, tódolos teus impactos para, ao final, poder esquivar e librarme de todos os puñetazos que tiraches pensando en alcanza-la miña alma. E aínda que sufrín o desencanto, tardei demasiado en darme conta de que no meu sombrío destino estaba escrito que até morrer serei sempre infeliz. Ameite, e se ti o houbeses feito non te atreverías a dicirme que me queres mentres derramas estas bágoas de falso arrepentimento. Namoreime de ti pero xa non necesito averiguar de que maneira esquecerte: a mortalla que agora me envolve comezaches a texe-la o día no que te coñecín.