Seguí tus pasos y ellos me alejaron de ti (Obra seleccionada para incluir en la antología del concurso "Seguí tus pasos...")

Ahí estaba yo, en la penumbra de ese callejón. Caminando lentamente. Iba detrás de ti pero cerca. Muy cerca. Seguía tus pasos, uno tras otro. No sé a dónde querías llevarme. Ni siquiera sé si sabías a donde llevarme. Pero ahí estaba yo, detrás de ti, desde que nos metimos en ese callejón vacío. La luz entraba de la calle perpendicular por la que habíamos entrado. Y me bañaba toda la espalda.

Estuviste toda la noche indecisa desde que salimos del local de turno. Pero desde que giramos a la derecha y entramos en este callejón, tomaste las riendas y caminabas con firmeza. Y ahí estaba yo, persiguiendo a una desconocida.

Seguí tus pasos y ellos me alejaron de ti. La luz se iba desvaneciendo y te perdí, quedando yo sólo en ese callejón oscuro.

Comeza a rutina

Un cheiro a alcohol recorría a súa boca. Unha vez máis, alcohol. Sabía o que lle esperaba, e coma sempre, non se fixo esperar.

O seu home arrebatouse contra e la e comezou a asoballala.

Unha vez máis.

Coma cando os nenos lles piden ás súas nais unha volta máis no parque de atraccións a piques de liscar e as súas nais lles berran que non, que por ese día xa foi dabondo.

Unha vez máis, coa diferencia de que nunca é dabondo.

Comezaron os gritos, “inútil”.

O choros, “mixiricas”.

Os ruxe- ruxe, “covarde de merda, por que non escapas? Por que segues aquí?”

“Acaso disfrutas coa dor?”

Comezan os arrepentimentos, “Perdoa amor”.

Comezan os bicos, as apertas.

O desexo. Del.

O dela fai anos que se apagou. Ese lume alaranxado do seu interior apagouse cando comezou a rutina.

Alcohol, humillacións, arrepentimento.

Alcohol, humillacións, arrepentimento.

Dende que empezou a recibir as primeiras labazadas... despois de meses escoitando insultos.

O desexo dela foise dende o momento en que se mirou ao espello e non se recoñeceu. Demacrado, estaba o seu corpo e rostro. Vello, pálido.

O desexo dela buliu por medo. Buliu cando desapareceu aquela muller forte.

Logo, satisfeito o desexo del, vai botar un pito e... a tomar outra copa cos amigos na taberna.

Logo, de estar coa mirada perdida no teito mentres o seu home disfrutaba do seu corpo doente, comeza a rutina.

Colle o teléfono. Marca o número de memoria e, unha vez máis... o son da covardía.

Unha vez máis, o son da incomunicación resoaba na lexanía.

Esta é a cuarta carta que che envío

Esta semana trouxeron unha radio á sala. Foi unha boa nova e a todos nos estraña, pero estamos contentos. Este aparello calmou a conflitividade e agora todos nos reunimos arredor dela á noitiña, a escoitar. Dá igual o que sexa, só escoitar. Escoitar voces novas.

Pero foi unha boa nova porque me aportou unha sensación grande cando escoitei dicir a un home que: “O único bo que ten a vida é o amor”. A súa fría voz como o dixo quedoume gravada na mente. Unha voz fría como se fose algo malo que o amor sexa o mellor ao que poden ascender os humanos. Se cadra unha voz fría pola frustación de que sexa só iso o único bo, ou pola frustación dun amorío perdido.

Sen embargo tamén me desanimou, porque... esta é a cuarta carta que che envío, e non sei se quizais non che chegan ou e que ti... quero pensar que non. Quero pensar que non porque iso quererá dicir que ti xa non estás aí. E eu quero sentirte aí, queréndome, dende a distancia, pero que permanezas pese a dificultade. Así como estou eu, aquí, dende este recunchiño de catro paredes escuras onde só escoito a miña voz. Aquí, tras collela entrada para acceder. Esa entrada que quixen coller a pesar de saber que tería consecuencias. Abofé que agora o sinto. Sabes que o sinto. Sinto haberte deixado así, sinto haber roto a túa vida, sinto non poder ver crecer o noso fillo e sinto haberte deixado soa.

Sinto tamén non haberche feito caso, pero agora... agora xa non hai marcha atrás. Os dous o sabemos, pero espero que me esperes. Só queda iso, que me esperes porque a pesar de todo o sucedido, o amor prevalece ante todas as cousas, o amor sempre marca nos corazóns. No meu marcou; sóubeno dende que o día que perdín a túa sombra. Por iso sei que sempre estarás aquí, no órgano máis fermoso.

Só quero saber se marcou o teu.

Esta é a cuarta carta que che envío.