Bágoas (Primeiro premio de microrrelatos en galego, 2008)

Aquela tarde era imposible ver o que a súa cara transmitía. A fenda da faciana xa paraba de sangrar pero xa se asomaban os mouratóns.

El con rabia cóllea fortemente polo pescozo e case desprezándoa bícaa.

Entón el encamiñase cara a porta disposto a saír pero antes diso dille a súa muller _”Ninguén máis te vai querer”_, e agora si, xa no corredor dá un portazo.

Coa mirada perdida ela deixase caer pola parede ata quedar sentada. Sentíase humillada. Non pode reprimir non chorar polo que as doce bágoas que nacen nos seus ollos van morrer ás súas meixelas. Estaba chorando por un home, que non ten prezo.

Con ánimos, a muller diríxese ó teléfono. Marca un número e acerca o auricular ó oído. Escoitase a voz dunha muller pero ela non está segura e deixa caer o auricular deixándoo colgado polo cable...

Isto non é amor?

Hoxe escríboche isto, por mor de que se vaia o tempo. Hoxe ábrome a ti, ábroche o meu corazón. Non é nada estraño, quérote, sempre te quixen. Sempre te quixen a pesares de perderte de vista, seguinte querendo. Añoreite dende hai moitos anos, desexei as túas mans tocando as miñas, os teus ollos recorrendo os meus, desexei incluso os bicos que nunca me deches. Recordo todalas verbas que intercambiamos, en tanto tempo que estiven ao teu carón.

Cantos recordos se me abruman na memoria. Recordo... recordo aquelas mans do noivo que tiveches pouco despois de coñecerte, aquel home que non te quería, porque tiña un corazón frío, ao contrario que o teu quente. Recordo o meu desexo de mandalo á merda, pero eu queríate, non podía facerte dano, non me entenderías. Recordo que me dicías que eran amores distintos, amizade e amor; e eu nunca te entendín, porque a nosa amizade non era paixoal pero as ganas que tiña sempre de verte, o desexo que tiña por facerte rir, por bicarte, por abrazarte, por amarte, o desexo que ti producías e min cando me dicías “quérote”... iso... iso non é amor? Quizais ti nunca me entendiches, non soubeches ver o amor que che estaba entregando con cada consello, con cada mirada, ou quizais eu fun o suficientemente cobarde... e non facerche velo, porque ti, raíña, déixame chamarche así, ti non tivéchela culpa.

Eran tempos distintos, ¡vaia si o eran! Hoxe en día non é estraño que che estea a escribir esta carta. Hoxe en día a mentalidade cambiou, por iso me animo. Hoxe estou a escribirche este anaco do meu corazón, con bágoas nos ollos, porque nunca poderei perdoarme polo que deixei de facer. Bágoas que sempre me delataron. Non sabes cantas tentativas tiven daquela de dicircho, máis non tiven a valentía necesaria. Sempre tiven gardada esta culpa... porque non sabes o que tanto sufrín, cantas veces me odiei por amarte, cantas veces te odiei... pero sempre volvin ao mesmo punto, sempre había retorno, nunca un xiro de 180 grados, ata que nos separamos, e dende aquel día souben que non te podía odiar, senón amar con máis paixón. Dende aqueles tempos nunca outra muller me fixo estremecer pola súa pel, nunca outra muller se me apareceu en sonos, e moito menos un home. Porque ti, raíña, sempre foches a dona dos meus soños.

Sei moi ben o que estás pensando, ao ler esta carta. Sei moi ben que non estás a entender nada. Agora mesmo, a estas alturas das nosas vidas xa non me importa que entendas nada, só quero que me escoites, e que sepas o que sempre se me pasou pola miña cabeciña cando me falabas. Porque necesitaba dicircho, porque estiven cuarenta e tres anos afastada de ti. Afastácheste. Cuarenta tres anos, que pronto se di, máis todo segue intacto. Na miña alma, raíña, non estiveches afastada, senón que estiveches presente día a día.

Necesitaba dicircho, porque nunca me perdoaría marchar deste mundo sen que o souberas, e sen que souberas que ás veces amizade e amor é o mesmo.

Quérete, Amelia.

Á mesma hora

Era unha mañá de inverno e a néboa aínda se notaba no ambiente da praia.

Como tódolos días, Carmiña ía pasear pola beira do mar... era como tódolos días, algúns velliños por aquí, outros por acó, outros deportistas... era como tódolos días. Pero pronto se deu conta de que iso non era así, pois aquela mañá topouse con aqueles ollos marróns daquel home co que se cruzou... e dende ese encontro fortuíto, tódalas mañás á mesma hora se miraban fixamente eses ollos por uns segundos nos que se paraba o tempo. Fermosos, feiticeiros... as dúas miradas, a do aposto home e a de Carmiña, transmitían un incandescente amor que non se podía mostrar... Á mesma hora as miradas encontraban os segundos de tranquilidade que os apartaba do caos da realidade e que tanto anelaban dende había tempo... que encontraron un no outro. Ata que un día á mesma hora, os olliños dos amados no se toparon por ningures...

Vendo o telexornal local, Carmiña decatouse que nunca máis as miradas se volverían a cruzar... nunca máis por ese amor clandestino que gardaban.

Por non ser quen de mostrar ese lume de paixón, o home estivo manipulado como un títere... que o levou a morrer de amor.

Ata que a morte os separe

“Prometes serlle fiel, na saúde e na enfermidade, na riqueza e na pobreza, tódo-los días da túa vida, ata que a morte vos separe”. Aquelas verbas marcarían a vida daqueles namorados.

Hai un ano que empezou a tortura de Ana, unha doce tortura... Así como as palabras que pronunciara o cura o día do seu enlace quedaron na súa alma, as que pronunciou o doutor tampouco as ía esquecer. Sabe que non terá remedio, pero tamén sabe que o necesita máis ca nunca, igual que el a ela. A pesares dos insultos, as palabras vexatorias e o odio acumulado.

Así conviven os tres, día a día, ela, un home que a toma como estraña e “esa” enfermidade que non se atreve a pronunciar. Esa enfermidade que chegaría a coñecer de preto dende o último ano. Esa enfermidade que nin sequera en días especiais collerá vacacións. Nin aínda que veña a familia nos días de festa e os netos rodeen ao avó e lle pregunten por que xa non xoga con eles, ou lles conta as súas batallas na mar.

Pero estrañamente aínda segue habendo maxia, esa pola cal uniron as súas vidas. Raramente. Un brillante ollar, unha forte aperta de mans, un simple aceno. Xestos que acenden ese lume de paixón que Ana nunca apagou, a pesar das longas horas mudas do día. Xestos que asoman bágoas nos ollos de Ana. Bágoas de alegría, de saber que hai luz dentro dese túnel sen saída, mais que nunca deixará saír.

Grazas a iso, esa muller de cara lánguida e melena prateada, consegue saca-los ánimos para loitar con esa doce e peculiar tortura, porque non pode sentir medo. E así seguirá, de lado del, “ata que a morte os separe...”